Dwudziesty piąty rozdział

Szłam przez ulice mijając wielu ludzi. Z boku byli również fotoreporterzy, którzy śledzili nie tylko gwiazdy, ale także bliskie im osoby. W niektórych momentach było to strasznie męczące, a nawet wręcz wkurzając. Mimo to zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Doszłam do mojej ulubionej kawiarenki. Weszłam do środka siadając przy dwuosobowym stoliku przy oknie. Podeszła do mnie kelnerka, a ja złożyłam zamówienie i wtedy kelnerka krótko po 20-stce odeszła. Spojrzałam przez okno na miasto. Wszyscy ludzie przemieszczali się z jednego miejsca do drugiego spiesząc się by zdążyć na czas i nie zwracając uwagi, że życie ucieka im między palcami. Trochę to smutne, że w sumie są uzależnieni, a raczej jesteśmy uzależnieni od pracy i czasu, który strasznie szybko umyka. Nawet się człowiek nie obejrzy, a znowu święta, a potem wakacje i tak w kółku. Coś strasznego. Po chwili kelnerka przyniosła mi capuccinno i kawałek szarlotki, którą zamówiłam. Zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran i ujrzałam zdjęcie mojego chłopaka co oznaczało, że to właśnie on dzwoni. Odebrałam.

- Słucham cię kochanie. - powiedziałam.

- Hej. Gdzie jesteś? Wszystko gra? - zapytał. Słyszałam po jego głosie, że się martwi. I na pewno w większości przez ten list od Logana.

- Jestem w tej kawiarence, w której często lubię przebywać. Niedaleko London Eye. I wszystko jest w porządku. Chcesz to możesz przyjechać. - powiedziałam. Nie chciało mi się już przebywać samej, ale nie chciałam mu tego wprost powiedzieć.

- Dobrze, będę za 15 minut.

- Okay, to do zobaczenia niedługo. - powiedziałam i się rozłączyłam. Zabrałam się do spożywania deseru popijając go przepysznym capuccino. Gdy skończyłam jeść to akurat w tym momencie w kawiarni pojawił się mój chłopak. Podszedł do stolika, przy którym siedziałam. Wstałam bo już nie chciałam w niej siedzieć. Zapłaciłam i wyszłam razem z chłopakiem na zewnątrz. Ruszyliśmy na spacer do pobliskiego parku. Liam chwycił mnie za rękę i zaczęliśmy spacerować ścieżkami parku, w którym doskonale było widać jesień. Usiedliśmy na jednej z ławek i zaczęliśmy rozmawiać. Oparłam głowę o jego ramię, a on mnie objął przytulając do siebie. Czułam się bezpiecznie przy nim i wiedziałam, że on nie pozwoli aby mi się coś stało. Zaczęliśmy wracać do domu gdy się rozpadało. Schowaliśmy się pod przystankiem autobusowym.

- Liam, chodź bo zmokniesz. - powiedziałam śmiejąc się kiedy Li wyszedł na deszcz.

- Nie, ty chodź do mnie. - powiedział uśmiechając się szczęśliwy.

- Chyba sobie żartujesz. - powiedziałam uparcie stojąc pod dachem. Liam pociągnął mnie do siebie. Zaśmiałam się.

- Pamiętasz jak pytałem się ciebie o twój wymarzony pocałunek? - zapytał.

- Pamiętam, ale co ma do tego ta sytuacja? Zmokniemy i się rozchorujemy przez ciebie, ty głuptasie. - powiedziałam trzymając go za ręce.

- To nic. Ale twoja odpowiedź brzmiała: pocałunek w deszczu, kochanie. - powiedział patrząc mi głęboko w oczy. Przypomniał mi się tamten moment. Było to jeszcze wtedy gdy się nie spotykaliśmy. Początki naszej przyjaźni gdy po prostu chcieliśmy się lepiej poznać. Zadawaliśmy sobie różne pytania i wtedy właśnie padło takie pytanie. Bez żadnego namysłu odpowiedziałam, że pocałunek w deszczu.

- Pamiętam to. Początek naszej znajomości. - powiedziałam patrząc mu w oczy. Zarzuciłam mu ręce na szyje, a on mnie objął w talii i zbliżył się do mnie. Pocałował mnie, a ja odwzajemniłam pocałunek. Uśmiechnęłam się podczas pocałunku tak samo jak Liam.

- Kocham cię. - powiedział.

- Ja ciebie też. Dziękuje. - wyszeptałam i znowu go pocałowałam. Następnie chwyciliśmy się za ręce i pobiegliśmy do domu bo strasznie mocno padało. Śmialiśmy się podczas tego i zachowywaliśmy jak małe dzieci. Bardzo mi to pomogło w tym momencie. Wpadliśmy do domu cali mokrzy i rozbawieni. Na przywitanie wyszli nam nasi przyjaciele.

- A wy co? - zapytał rozbawiony naszym widokiem Niall.

- No tak wyszło, że wracaliśmy do domu i się rozpadało. - zaśmiał się Liam.

- I się rozpadało? - zapytał Zayn.

- Tak jakoś. - zaśmiałam się przytulając się do Liam'a.

- Wy już lepiej nic nie mówcie tylko idźcie się przebrać bo się rozchorujecie. - powiedział Lou wtulony w plecy swojej dziewczyny. Wyminęliśmy ich i udaliśmy się na górę. Liam poszedł do siebie, a ja do siebie. Chwyciłam czyste ciuchy i weszłam do łazienki. Zrzuciłam mokre ubranie, osuszyłam się i ubrałam suche ciuchy. Wysuszyłam włosy i wyszłam z pokoju kierując sie na dół do jadalni, w której była przygotowana kolacja. Siedzieli już moi przyjaciele, a po chwili pojawił się także mój chłopak. Usiedliśmy razem przy stole i zjedliśmy wieczorny posiłek. Po tym udałam się z powrotem do pokoju. Byłam strasznie zmęczona i zasnęłam w ciuchach nawet nie wiem kiedy podczas leżenia na łóżku i rozmyślając o moich sprawach.

Następnego dnia obudziłam się dość wcześnie, ale poczułam się jakoś dziwnie. Chciałam się podnieść, ale poczułam się strasznie słabo i opadłam na łóżko spowrotem. Poczułam jak dreszcze przeszły po moim ciele. Zamknęłam oczy i zasnęłam ponownie. Ostatecznie obudziłam się o 10:00. Niestety to nic i tak nie dało. Czułam się jeszcze bardziej osłabiona. Postanowiłam nie ruszać się z łóżka. Nagle w moim pokoju zawitał Liam. Spojrzał na mnie i podszedł bliżej. Usiadł na łóżu.

- Hej. Jak się czujesz? - zapytał widząc, że chyba coś jest nie tak.

- Hej. Fatalnie, chyba złapałam grype. - powiedziałam. Liam dotknął swoją ręką mojego czoła.

- Matko, jesteś rozpalona. Masz gorączkę. Zaraz przyniosę ci termometr i zmierzysz temperaturę. - powiedział i na chwilę wyszedł z mojego pokoju. Po chwili wrócił z wcześniej wspomnianą rzeczą. Podał mi, a ja zmierzyłam sobie gorączkę. Podałam mojemu chłopakowi termometr. Widziałam po jego minie, że nie jest dobrze. - Masz 39 stopni gorączki. - powiedział patrząc na mnie współczująco. - Coś jeszcze ci dolega? - powiedział siadając przy mnie i chwytając za rękę.

- Boli mnie gardło i czuje straszne osłabienie. - powiedziałam patrząc na niego słabym wzrokiem. Na prawdę bardzo się źle czułam.

- To na pewno grypa. Zaraz ci przyniosę leki. - powiedział i wyszedł z pokoju.

Liam

Wyszedłem z pokoju i pokierowałem się na dół po leki dla mojej dziewczyny. Wyglądała strasznie źle i czułem się winny, że to przeze zachorowała. Miałem nadzieję, że szybko wyzdrowieje. Wszedłem ponownie tego dnia do kuchni gdzie siedziała czwórka moich przyjaciół, a w tym brat Vanessy.

- Mamy jakieś leki na grypę? - zapytałem otwierając szafkę nad jednym z kuchennych blatów.

- Po co ci? I czemu Van jeszcze nie zeszła na dół? - zapytał Louis.

- Vanessa jest chora. Złapała ją grypa chyba po tych naszych wczorajszych wygłupach. - powiedziałem odwracając się do chłopaków. Widziałem, że Louis się zmarwił. Podszedł obok mnie i poszperał w szafce.

- Masz tutaj. Niech weźmie po jednej tabletce teraz, potem w obiad, a potem wieczorem i niech popije dużo. - powiedział Louis podając mi trzy opakowania tabletek. Wycisnąłem po jednej, nalałem wody do kubka i postawiłem to na tacy. Potem przygotowałem mojej dziewczynie śniadanie bo w końcu nie można brać leków na pusty żołądek. Ustawiłem talerz z kanapkami i herbatą na tacy obok tabletek i wody i poszełem na górę. Otworzyłem łokciem drzwi i wszedł do środka zamykając je noga. Podszedłem do mojej dziewczyny. Podniosła się do pozycji siedzącej i wtedy położyłem jej tacę na kolana. Usiadłem obok niej. Zjadła śniadanie chociaż w ogóle nie chciała. Brak apetytu podczas choroby to coś najgorszego. Potem wzięła tabletki i je popiła. Zabrałem tacę i odstawiłem na bok. Położyła się koło mnie. Było mi jej żal i to strasznie.

- Odpoczywaj. - szepnął nachylając się nad nią. Pocałowałem w czoło, podniosłem się i zabierając tacę udałem się do wyjścia.

- Liam? - usłyszałem za plecami słaby głos mojej dziewczyny. Od razu się odwróciłem.

- Tak? - zapytałem.

- Zadzwonisz do Max'a i poinformujesz go, że jestem chora? - poprosiła.

- Nie ma sprawy. Zrobię to za niedługo. - powiedziałem i wyszedłem z pokoju zostawiając ją samą aby odpoczęła. Odłożyłem tacę w kuchni i postanowiłem zadzwonić do Max'a. Wybrałem jego numer. Odebrał już po sugnale. Wyjaśniłem mu o co chodzi. Zmartwił się bo wyczułem to w jego głosie. Kazał życzyć Van szybkiego powrótu do zdrowia i przekazać aby się o nic nie martwiła. Była sobota więc nikt z nas nie miał planów. Nagle usłyszałem dzwonek do drzwi. Moi przyjaciele siedzieli w salonie, a ja stałem w korytarzu więc postanowiłem je otworzyć. Ujrzałem za nimi blondynkę z delikatnym uśmiechem.

- Zastałam Vanesse? - zapytała nie pewnie.

- Tak, ale Van jest chora. - powiedziałem wpuszczając ją do środka.

- A co się stało? - zapytała wystraszona.

- Ma grypę i to chyba po naszych wczorajszych wygłupach na deszczu. - zaśmiałem się. - Tak w ogóle jestem Liam, chłopak Van. - dodałem wyciągając rękę w kierunku dziewczyny.

- Alice, koleżanka Van ze szkoły. - powiedziała ściskając moją rękę. - Wiele mi Vanessa o tobie opowiadała jak jeszcze się widywałyśmy. A tak to przez telefon też dużo mówiła. - dodała czując się już chyba bardziej śmielej.

- Liam, z kim tam rozmawiasz? - zapytał Niall wchodząc na korytarz. Ujrzał blondynkę i zaniemówił.

- Jestem Niall, miło mi. - powiedział chwytając rękę dziewczyny i całując ją w nią delikatnie patrząc prosto w oczy blondynki.

- Alice, mi również. - delikatnie się zarumieniła. Już wiedziałem, że coś z tego będzie. Wystarczyło spojrzeć na ich pierwszą reakcję kiedy się zobaczyli. - Przepraszam, ale mogłabym pójść do Van? - zapytała po chwili.

- Nie ma sprawy, zaprowadzę cię. - odparł ochoczo blondyn i poszli na górę, a ja wszedłem do salonu siadając w fotelu.

-----------------------------------------------------------------------------------

Rozdział 25. Jak wam się podoba? Czekam na wasze komentarze i mam nadzieję, że mnie nie zawiedziecie.

 

W następnym rozdziale: Próba zeswatania ze sobą Alice i Niall'a przez Van i Li. Vanessa wyzdrowieje i wróci do pracy. Alice stanie się częstym gościem w domu Vanessy i chłopaków. Jeden wieczorny powrót Van z pracy przez park zmieni wszystko w życiu jej, ale także bliskich jej osób. Trauma do końca życia. To wszystko w następnym rozdziale.